Ο τίτλος “the art of being (always) right” ανήκει σε έργο του Σόπενχαουερ. Εκεί ερευνόνται τρόποι, έτσι ώστε να κερδίσει κάποιος ένα debate. Αλλά στην περίπτωσή μας είναι τα γεγονότα που οδηγούν έναν άνθρωπο, μέσα από τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων και την εξέλιξη της ζωής να έχει δίκιο.
Υπάρχει art;
Πώς συμβαίνει αυτό; είναι κάτι επιτηδευμένο; είναι ένα “art”. Ο εγκλεισμός που είχαμε τα τελευταία χρόνια, άλλαξε πολύ τη ζωή μας. Όταν μια μεγάλη αλλαγή, μια κρίση, συμβαίνει στη ζωή μας γινόμαστε διαφορετικοί. Είτε καλύτεροι, είτε χειρότεροι άνθρωποι. Είτε κερδίζουμε, είτε χάνουμε. Μάθαμε να αναζητάμε πράγματα στο διαδίκτυο, ειδικά σε ανεξάρτητες πλατφόρμες. Άλλωστε, οι απαντήσεις στο Google είναι ελαφρώς -επιτηδευμένες-. Σε αυτό θα επεκταθούμε σε επόμενη ανάρτησή μας και θα μιλήσουμε και για τα σκοτεινά μονοπάτια του διαδικτύου.
Πίσω στο θέμα μας τώρα και για να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα, λοιπόν, ΟΧΙ σε όλα! είναι η αλήθεια, και για την ακρίβεια ο αληθινός μας εαυτός. Η αρχή γίνεται όταν κάνουμε την έρευνά μας, όταν ακούμε τι έχουν να πουν οι άλλοι γύρω μας. Χωρίς παρεκτροπές, προστατεύοντας αυτούς που πραγματικά το έχουν ανάγκη. Ακούς και καταλαβαίνεις πράγματα για τους άλλους, έχοντας υπομονή, αλλά και κριτική σκέψη. Φτάνουν αυτά τα δύο; είναι μια βάση, πολύ σημαντικό ακόμα είναι η παιδεία, όχι αυτή που διδάσκεται, αυτή που μαθαίνουμε μόνοι μας. Τα πτυχία και τα διπλώματα δεν μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, η υπομονή και το να ακούς τον άλλον όμως, σου ξυπνά την ενσυναίσθηση, και αυτό σίγουρα σε κάνει λίγο καλύτερο.
Η μεγάλη αποχή μας από τα κοινά, μας έκανε να αναπτύξουμε σε ένα βαθμό, αρχέγονα ένστικτα. Ξεκινήσαμε να αναζητάμε το σφάλμα στον άλλον, το κακό. Από την άλλη, η σκοτεινή μας πλευρά, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, αναδύθηκε. Η καχυποψία και το μίσος βρήκαν πρόσφορο έδαφος. Δεν είναι τυχαία η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο κόσμος τη στιγμή που γράφουμε αυτές τις γραμμές.
Always right, right?
Art of being right είπαμε, αναζητήσαμε πολύ αυτούς τους μήνες. Αλλά τι βρήκαμε; μια διαφωνία σε όλα, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Μάθαμε κάτι; μάθαμε άραγε να ακούμε; μάθαμε να ακούμε τι πραγματικά θέλει να πει ο άλλος;
Το διαρκές έρχεται με τον καιρό, σα να βλέπεις ένα μικρό παιδάκι και να του εξηγείς τι πρέπει να κάνει και τι όχι. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει always, υπάρχει όμως η βάση, ακούγοντας τον άλλον, μπορείς να του εξηγήσεις το σωστό, το λογικό, τη “σκέψη” της καρδιάς.
Ίσως το πρόβλημα των ημερών μας να είναι ότι ψάχνουμε ένα λόγο να μισήσουμε τον άλλο, και συνήθως τον βρίσκουμε. Ίσως είναι καιρός να πρέπει να βρούμε ένα λόγο για να αγαπήσουμε τον άλλο, γιατί και αυτός δίνεται αν κοιτάξεις λίγο καλύτερα…